Vakantie Frankrijk september 2021

Hierbij treft u het verslag aan van een korte vakantie in september 2021 naar Frankrijk. We verbleven daarbij een aantal dagen in een Eurocamp stacaravan op een camping vlakbij Sarlat in de Dordogne. Daarna reden we door naar het zuiden naar een camping bij Bormes-les Mimosas, vlakbij de Middellandse zee, waar we op een camping stonden met onze eigen nieuwe tent.

Onderweg naar onze bestemmingen maakten we tussenstops in Orléans, Arles en in Dijon. 

Dit verslag is "live" tijdens onze vakantie geschreven. 

Thuisgekomen zijn er nog wat foto's toegevoegd. U kunt dit verslag het beste lezen met hulp van de links rechts in het overzicht van het blogarchief van dit blog. U moet het woordje 'links' hierbij niet lezen als een richting maar in de betekenis van computerlinks. Om het u niet te makkelijk te maken, staan deze links in omgekeerde tijdvolgorde. U moet dus onderop beginnen. Het is net het echte leven.

Vrijdag 17 september Op weg naar huis

Om een uur of negen vertrekken we bij het hotel. Als we de weg willen oprijden, denkt onze navigatiedame dat we nog steeds op de parkeerplaats achter het hotel staan. "Welke kant op?" vraagt Marianne. "Eh, links? Of doe toch maar rechts?" antwoord ik zelfverzekerd. Het wordt rechts.

Ook deze bus moet kiezen: links of rechts

De eerste ingeving is meestal de beste, want door voor rechts te kiezen, belanden we midden in het centrum van Dijon. Dat was niet de bedoeling. Dat kost ons niet alleen bijna een half uur extra om Dijon uit te komen, maar misschien ook een boete, want Marianne zag pas dat één van de vele stoplichten al weer op rood stond toen we er doorheen reden. Hopelijk zijn we niet geflitst. Het wordt dus de komende week afwachten of we post uit Frankrijk krijgen.

Voor wat betreft de rest van de dag, tja, wat zal ik er van zeggen. Het was in Frankrijk vooral rijden door glooiend landschap met soms weinig te zien:

En soms heel weinig te zien:

Wel waren er veel windmolens te zien:

In België werd het anders. Niet alleen betrok uiteraard daar direct het weer - we hebben het wel eens meegemaakt dat op het moment dat we België inreden, het er direct ging regenen - maar ook zagen we heel veel auto's. Eerst stonden die nog allemaal op de weg de andere kant op - dat was niet zo erg - maar bij Brussel stonden ze ook op onze weghelft. Dat was wel erg.

Hier stonden ze nog niet op onze weghelft.

Zowel onze navigatiedame als Google Maps raakten hier zodanig van slag dat ze allebei onzin gingen uitkramen. Onze dame zag wegen die of doodlopend waren of helemaal geblokkeerd waren. Google Maps kwam met een route die drie uur vertraging zou geven "Maar dit is wel de snelste route". Ja, ja. Uiteindelijk besloten we om beide adviseurs maar aan de kant te zetten "Bedankt voor uw diensten." en op de borden te gaan rijden.

Om een lang verhaal kort te maken, we hadden grote files bij Brussel, Antwerpen en Breda en namen ons voor om de volgende keer het zo te plannen dat we niet tijdens de spits naar huis zouden rijden. Zal ongetwijfeld niet lukken. Enfin tegen een uur of zeven waren we thuis en zat deze vakantie er weer op en daarmee dus ook dit verslag.

Donderdag 16 september 2021 Op weg naar Dijon

Midden in de nacht word ik wakker. Het regent pijpenstelen. Letterlijk vermoed ik, want ik hoor heel veel getik op de tent. Het kan ook zijn dat het heel hard regent. Dat is niet zo best, want we vertrekken vandaag en een natte tent inpakken is niet zo fijn, laat staan een tent inpakken als het regent.

Om half acht is het gelukkig wel droog, maar de tent is flink nat. Ik probeer hem met een doek een beetje droog te wrijven. Na het ontbijt pakken we de boel in. De (droge) binnentent hangt los in de buitentent, dus die kunnen we apart inpakken. Daarna is het passen en meten om alle spullen weer in de auto te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch. Nadat we nog even koffie gedronken hebben met de familie (die blijven allemaal nog een paar dagen) vertrekken we met een half uur achterstand op onze planning.

We programmeren het adres van een IBIS-hotel in Dijon in ons navigatiesysteem. We hebben nog niets gereserveerd, want we kijken wel hoe ver we komen. Wel hebben we naar een aantal hotels voor onderweg gekeken. Eerst rijden we een stuk naar het westen, daarna omhoog – op de kaart althans, richting Lyon. Onderweg naar deze plaats begint het op een gegeven moment gigantisch te regenen.

Het water van de tegemoetkomende baan wordt door vrachtauto’s zelfs over de middenrailing op onze rijbaan verplaatst. Echt fijn rijden is dit niet, maar gelukkig duurt deze periode maar kort. Wel levert het ons weer wat vertraging op.

Als we bij Lyon komen, wordt het steeds drukker op de weg. We komen in een file terecht.  Onze navigatiedame adviseert ons zelfs om de snelweg te verlaten en via lokale wegen te rijden. Daar zijn we niet direct enthousiast over. Ook bij Parijs kwam ze op de heenweg met zulke aanwijzingen op de proppen om daarna op het laatste moment weer van gedachten te veranderen en toch op de autoroute te blijven. We zetten voor de zekerheid daarom ook Google Maps aan en die adviseert ook om de file te verlaten. Ze verschillen alleen van mening over de alternatieve route. We besluiten onze navigatiedame te volgen. 

Als we de brug over de Rhône over zijn, verlaten we de snelweg en rijden we langs de Rhône een stuk door Lyon heen. Het rijdt hier vlot door. We zien aan de overkant van de rivier een aantal opmerkelijk gevormde gebouwen staan. 

Als we even later weer de autoroute worden op geleid, zien we dat het verkeer “achter ons”, waar we dus om heen zijn geleid, stil staat. Dat heeft onze navigatiedame goed gedaan. Wel is het zo, dat we door de harde regen en de omleiding nu zo’n beetje twee uur achter liggen op ons geplande reisschema. Tegen de tijd dat we in Dijon aan zullen komen, zal het al ongeveer zeven uur zijn en we besluiten daarom om definitief in Dijon te overnachten.

Tijdens één van onze tussenstops op een Aire reserveren we alvast een kamer in een IBIS in Dijon. Daarmee ligt niet alleen de reservering maar ook het tarief van de kamer vast, al is het vastleggen van dat laatste niet echt nodig. We kennen iemand die ooit eens bij een hotel waar hij niet gereserveerd had om een kamer vroeg en een tarief kreeg voorgeschoteld dat hoger was dan het online-tarief dat hij had gezien. Hij bedankte voor de kamer, liep naar zijn auto, reserveerde vervolgens online tegen het lagere tarief en meldde zich toen weer bij het hotel met de mededeling dat hij een kamer had gereserveerd. Om kwart over zeven melden we ons bij het hotel. Bij het inchecken moeten we onze Passe Sanitaire laten zien en krijgen we de kamersleutel. 

De IBIS ligt achter het Centraal Station in Dijon. Via een tunnel onder het station kan je in een kwartiertje naar het centrum van Dijon lopen. Oorspronkelijk was het idee om daar ergens te gaan eten, maar nu we verlaat zijn, besluiten we om in het hotel te gaan eten. Ik moet zeggen; het smaakt uitstekend.

Woensdag 15 september 2021: Lopen langs de kust.

Vandaag was het gedaan met de rust. Marianne, haar zus, zwager, en zus van van de zwager dachten allemaal dat het een leuk idee was om een stuk langs de kust te gaan lopen. Alleen mijn bijna leeftijdsgenoot Tante Trijn - oké, we schelen twintig jaar - bleef op de camping achter. Ik was nog te jong om niet mee te hoeven. 

We reden met de auto naar een plaatsje in de buurt en van daaruit begon de wandeling langs de Middellandse Zee. Stelt u zich eens een mooi vlak wandelpad voor. Heeft u dat in gedachten? Vergeet dat beeld, zo was het pad dus niet. Smalle paadjes, klimmen en dalen, soms over de rotsen pal langs c.q. boven de zee en dan weer een stuk over het strand. Zie hier enige foto's.

De bootjes hebben wel iets van een schilderij van Van Mesdag.

Dat we later verrast zouden worden door een bui zagen we beslist niet aankomen.

In totaal passeerden we twee strandjes. Bij het eerste strand bij Chateau Léoube - dat is een wijnkasteel - hebben vorige week prins William en zijn vrouw Kate nog gestaan. Al hoefden zij ongetwijfeld niet over allerlei, bochtige moeilijk begaanbare, paadjes te lopen om er te komen. Ze waren te gast op een landgoed waar de broer van Kate met een Française trouwde.

Hier werd het feestje gehouden. Het lijkt wel een camping.

Al met al hebben wij zo'n drie uur gelopen, waarbij we op de terugweg een beetje heel erg nat werden van een enorme plensbui. Terug op de camping dus maar eerst uitgebreid onder de douche gestaan. Aangezien we morgen vertrekken leek het ons een goed idee om alvast wat in te pakken, maar dat voornemen is niet verder gekomen dan het stadium 'plan'. s Avonds hebben we weer met zijn allen op de camping gegeten. Hopelijk blijft het vannacht droog '- spoiler alert: nee!

Dinsdag 14 september; Dagje camping

Vandaag hebben we een dagje helemaal niks gedaan. We zijn zelfs de camping niet af geweest. Uitrusten van de ontberingen van gisteren. Wel hebben we een rondje camping gelopen, om één van de hoogtepunten van de dag te noemen. 

Conclusie hiervan: ons kleine toiletgebouwtje rechts achteraan de camping is het beste toiletgebouwtje van de camping. Het is maar dat u het weet als u ooit op deze camping belandt.

Onze tent, niet dat deze foto veel toevoegt aan dit verslag, maar who cares?

's Morgens schrijf ik het verslag van gisteren en van eergisteren. Zie mij hier aan het werk met het blog.

Door het in dit blog te hebben over het maken van dit blog ontstaat er een soort Droste-effect. 

 

De dame van het Droste-Effect

's Middags gaan schoonzus Elizabeth en zwager Roel tante Trijn en Ditte (de zus van zwager Roel) ophalen van het vliegveld. Zij nemen dan de plaats in de caravan in van R+E en deze gaan dan iets verder op in een B&B zitten. Tante Trijn is 86 jaar oud en komt al 50 jaar op deze camping. Zij geldt min of meer als bezienswaardigheid hier en een hoop mensen van de camping komen haar na aankomst begroeten.

Aan het einde van de middag valt, als Roel thee wil zetten, opeens de stroom uit in de caravan van tante Trijn. Roel probeert te achterhalen waaraan het ligt. Ook de Engelse buurman komt helpen. "Are you charging by the hour?" vraag ik in mijn beste Engels. "Yes, so keep talking." antwoordt hij. Uiteindelijk is de conclusie dat het waarschijnlijk aan de extra koelkast ligt. Die wordt afgekoppeld en dan lijkt het goed te gaan. 

We eten met zijn zessen in het kleine restaurant op de camping. Ik bestel een pizza Hawaii, maar de ananas blijkt op te zijn. "Cést une catastrophe" zeg ik in mijn beste Frans en bestel dan maar een flammkuchen. Als die komt blijkt hij nog dikker te zijn dan een pizza. Volgens mij moet dat andersom zijn. Voor de zekerheid vraag ik of ik wel de flammkuchen heb gekregen, maar het meisje van de bediening weet zeker dat dit een flammkuchen is. Ik heb zo mijn twijfels. 

Na het eten gaat ieder zijn of haar weegs. Later op de avond krijgt Marianne een whatsappje van haar zus. Toen Roel in hun B&B thee wilde zetten, viel daar ook de stroom uit. Nu weten we wie verantwoordelijk is voor al die stroomuitvallen: zwager Roel. Hij belde vervolgens de eigenaresse van de B&B. Die bleek op dat moment in een bioscoop te zitten. Vermoedelijk is daar toen ook de stroom uitgevallen.

Maandag 13 september Porquerolles

We staan vandaag vroeg op, want er staat een bezoek op het programma aan Porquerolles. Dat is een eiland hier niet zo ver vandaan. "Daar kan je leuk fietsen", aldus de zus en zwager. (Onthoudt u even deze woorden.) De veerpont vertrekt uit de haven bij Hyères. Als we daar iets na negenen aankomen, is het er al druk maar op een groot parkeerterrein vinden we nog een plekje. Vervolgens in de rij, mondkapje op, om een kaartje te kopen en dan aan boord. Even later vaart de boot weg en een kwartiertje later staan we al op het eiland. Eerst uiteraard maar een kopje koffie weer - tot zover het goede nieuws - en dan naar de fietsenverhuur. 

Fietsverhuurstraatje

Er zitten veel fietsenverhuurders in het dorp, maar het heeft geen zin om een vergelijkend prijzenonderzoek te doen. Het is één groot kartel. Overal kost het 18 euro voor een dag. Haast alle type fietsen die aangeboden worden, zijn mountainbikes. Dat had al een teken moeten zijn. Je kan ook een e-bike-mountainbike huren, maar dat lijkt me niet nodig (Hollander hè), maar van die beslissing krijg ik later spijt.

De jongen van de fietsverhuur plaatst een mandje achter op mijn fiets om onze rugzak te kunnen opbergen, maar dat mandje is zo breed, dat ik nauwelijks op de fiets kan stappen. Marianne haar zus slaagt er wel in om de fiets te komen, maar niet meer om er van af te stappen. Ze valt met fiets en al langzaam om. Dat is niet een methode om de hele dag op en af te stappen. Dan maar zonder mandje en met een soort spin de rugzak vast gezet.

Als we even later op weg zijn, blijkt dat er sprake is van een groot misverstand. Schoonzus en zwager dachten blijkbaar dat ik Mathieu van der Poel ben in plaats van Martin van Neck. Het eiland lijkt wel een parcours van een mountainbikewedstrijd. Nergens verharde wegen, maar alleen maar sterk stijgende en dalende zandpaden met stenen er op. Als ik na de eerste stop weer op mijn fiets wil stappen, scheur ik uit mijn broek. Dit gebeurt de rest van de dag nog een paar keer. Niet met nieuwe broeken, maar met dezelfde broek uiteraard die telkens verder uitscheurt. Op een gegeven moment heb ik maar mijn zwemboxershort aangedaan. Die foto zal ik u besparen. Wel hierbij een foto van  het uitzicht op de Middellandse Zee.

Om hier te komen moesten we over zandpaden rijden, waar zelfs Mathieu van de Poel moeite mee zou hebben gehad.

En een foto van strandje waar we even hebben gezeten.

Zondag 12 september; Bormes-les Mimosa

Vandaag brengen de door ons ingehuurde gidsen - Marianne haar zus en zwager - ons naar het vlakbij gelegen dorpje boven in de heuvels. Handig, zulke gidsen. Het kost wat maar dan heb je ook wat. Het kost enige moeite om er de auto te parkeren, maar uiteindelijk vinden we een plekje. Een nauw plekje maar Roel, de zwager, slaagt er in om de auto netjes in te parkeren. Een ongeduldig man - Fransman dus - zit met een kwaad gezicht achter ons te wachten tot het parkeren klaar is. "Geduld verliest men het makkelijkst als men het niet bezit."- Alec Beaufish

Uitzicht op de Middellandse Zee

We drinken een kofje koffie op een terras en halen daarna een plattegrond bij het Office du Tourisme. 'Vout etes ici' staat er op de plattegrond bij het pleintje van het kantoor. Ben benieuwd of die opmerking 'Vout etes ici' meeverhuist als we door het dorp gaan wandelen. 

Het is een mooi dorpje, smalle straatjes met leuke huizen, maar omdat elk voordeel ook een nadeel heeft, je moet wel af en toe omhoog lopen. (Gelukkig even later weer omlaag.) Best inspannend als je beschikt over mijn conditie. Marianne koopt er een grote roede hoed tegen de zon. Of is dat voor de zon?  Enfin, ze was vergeten een hoed mee te nemen, maar ze is nu weer voorzien van de nodige schaduw op haar hoofd. 

Zo ziet Marianne er nu ongeveer uit.

Tussen de middag lunchen we uitgebreid in een leuk restaurantje (Cave?) gelegen aan een klein straatje. Het is voor het eerst hier in het zuiden dat we de pass sanitaire moeten laten zien. In de Dordogne waren ze er veel strenger mee. Het menu staat op een groot schoolbord dat even bij je tafeltje wordt gezet. Het is in het Frans, maar uiteindelijk slagen we er allemaal er in om iets met behulp van een woordenboek - Lebmaag? Nee, dat maar niet. - te kiezen.

Het resultaat van onze keuze. Het smaakte allemaal voortreffelijk. Ik kan dit restaurant dan ook van harte aanbevelen, al weet ik niet meer de de naam van het restaurant en de naam van de straat waaraan het zich bevindt.

Uitzicht van bovenuit het dorp.

Al met al is het een geslaagd uitstapje. Terug op de camping hebben Marianne en Roel nog even  gezwommen in het zwembad op de camping, maar die foto's zal ik u onthouden.

Zaterdag 11 september 2021 Dagje Camping

Vandaag hebben we eerlijk gezegd niet zo veel gedaan. Sinds gisteren staan Marianne haar zus en zwager ook op de camping. Ze zitten in de caravan van hun 86-jarige tante Trijn die volgende week hier ook komt, samen met de zus van mijn zwager. U kunt het beste even een familieschemaatje tekenen als u het allemaal wilt kunnen volgen. 

Enfin, Marianne en haar zus gingen 's morgens zwemmen.  Zie hier het tweetal in training voor de volgende Olympische Spelen. De coach - ik dus - zat op een terrasje toe te kijken.

Er zijn weinig wedstrijdbaden met een fontein er in, maar hier wel dus. De twee wedstrijdzwemmers trekken zich er echter weinig van aan.

Als ik me afvraag wat we de rest van de dag hebben gedaan, dan kan ik niks verzinnen. Ai, het gaat  niet goed met mijn geheugen. Maar als ik aan Marianne vraag, wat we gisterenmiddag hebben gedaan, antwoordt ze echter "Niks". Oké, het gaat dus wel goed met mijn geheugen. We hebben gewoon niks gedaan.

Tegen het einde van de middag zijn we samen met de reeds aanwezige schoonfamilie - kijk even op het familieschema - naar Le Lavandou gereden. Dat is een kustplaatsje verderop. Als ik zeg dat er druk is dan is dat een understatement, het was er reuzedruk. 

Na heel veel moeite vinden we een plekje om de auto te parkeren en lopen we even langs de boulevard. Druk, druk, druk. We blijven er dan ook niet lang. We brengen nog een bezoek aan de Carrefour supermarkt om de nodige en noodzakelijke boodschappen te doen.

Terug op de camping eten we samen met de schoonzus en zwager. Ondertussen volg ik op de mobiel van Marianne de voetbalwedstrijd Cambuur - Go Ahead Eagles. (GAE afgekort). GAE is mijn clubje, mijn zwager heeft geen verstand van voetbal en is fan van Cambuur. De zussen hopen op een gelijkspel. Dit vanwege de familiebetrekkingen. Bij de rust staat het 1-1. Hoe het afgelopen is weet ik niet. 

(Volgens onbevestigde geruchten zouden we met 5-2 verloren hebben, maar het internet is heel slecht hier. Dat moet natuurlijk een 5-2 overwinning voor ons zijn.)

p.s. Aan het einde van de camping, vlakbij waar wij staan, staat ook nog een klein sanitair blokje. Dat is veel beter dan het grote blok. Wc's met echte toiletbrillen. Die ontdekking maakt de dag toch nog een klein beetje goed. 5-2 verloren hoe kan dat? En dat nog wel van Cambuur!

Vrijdag 10 september 2021 Van Arles naar Bormes-les-Mimosas

Nou daar zitten we dan. In een tentje terwijl het buiten regent. 10% kans op regen volgens het weerbericht. ja, ja. En dan zitten we ook nog eens op een camping met een toiletgebouw zonder wc-brillen en geen toiletpapier. Moet je zelf mee naar het toiletgebouw nemen, het wc papier althans. Oké een wc-bril kan je ook meenemen, maar ik heb nog weinig mensen op de camping zien lopen met een wc-bril bij zich. Vakantie heet dat mensen. 

Maar enfin, de dag begon goed. We zaten om half negen aan het ontbijt in ons IBIS hotel in Arles. Het was niet zo goed, als het ontbijt in onze vorige IBIS, maar het kon er mee door. Om een uur of tien reden we Arles in. Daar heeft Vincent van Gogh in 1887 zo'n veertien maanden rondgelopen en het nodige geschilderd. (Voor wijsneuzen die menen te moeten opmerken dat dit niet kan omdat er maar 12 maanden in een jaar zitten, hij woonde hier ook in 1888 een paar maanden.)

Vincent van Gogh woonde toen in het zogenaamde gele huis. Dat is aan het einde van WO II gesneuveld tijdens een bombardement, maar de plek is een goed startpunt om een wandeling door Arles te maken op zoek naar plaatsen waar Van Gogh heeft gewerkt.

We hebben op Google Maps het adres van het gele huis opgezocht. Google voert ons eerst door het centrum heen. Nergens een vrije parkeerplaats voor handen, maar als we bij het gele huis aankomen zien we een parkeerterrein wat half leeg staat. Huh? Waarom staan hier zo weinig auto's? Maar in het kader van 'vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan', parkeren we onze auto en kopen we een kaartje voor 2,5 uur bij de parkeerautomaat. Als eerste lopen we naar het voormalige gele huis.

Het gele huis waar Van Gogh woonde en zoals hij het schilderde.

De plek waar het gele huis stond in 2021. Het huis is helemaal weg. Wel staat het hoge huis dat achter het gele huis op het schilderij te zien is er nog. Ook het viaduct op de achtergrond is nog herkenbaar.

We maken vervolgens een wandeling door Arles en bekijken een paar plekken waar hij zijn schilderijen heeft gemaakt.

De plek vanaf waar Van Gogh ongeveer de sterren boven de Rhone heeft geschilderd.

Het oude centrum is een schitterende plek om rond te lopen. Prachtige oude huizen en smalle straatjes.

Op een aantal plekken staat een bord met het schilderij dat Van Gogh er heeft geschilderd. We drinken een kop koffie bij de plek waar Van Gogh de Le jardin de la maison de santé heeft gemaakt.

Le jardin de la maison de santé met een bord met het schilderij. 

Café La Nuit in 1887

Al met al is het een bijzonder geslaagd uitstapje. Als we terug komen bij onze auto, zien we dat de parkeerplaats overvol staat. Als we in onze auto op ons gemak het adres van de camping in onze navigatie invoeren, zien we dat achter ons een Fransman ongeduldig staat te wachten totdat wij vertrekken. Hij staat zo dicht achter ons en achter hem staan weer andere auto's, dat we onze parkeerplek niet via de officiële weg kunnen verlaten maar een stukje tegen de rijrichting moeten rijden op de parkeerplaats. Gelukkig komen we geen tegenliggers tegen. Ongeduldige Fransen ook.

Na Arles rijden we naar Bormes-les- Mimosas, waar we zes nachten zullen staan. Marianne haar zus en zwager komen daar ook vandaag aan. We gaan daar kamperen. Onderweg maak ik een bingokaart met uitspraken die Marianne ongetwijfeld gaat maken als we de tent straks gaan opzetten en die ik dan kan afstrepen.

• Snap je dat niet?
• Doe je ook nog wat?
• Dat heeft nog geen enkele haast, dat komt straks wel. Eerst dit.
• Je snapt het echt niet hè.
• Hoe vaak moet ik het nog zeggen?
• Hou jij die stok dan maar even vast.
• Andersom natuurlijk
• Eerst die andere stok
• Daar kan ik nou niet zo goed tegen 
• Sla jij de haringen er dan maar in.
• Martin!!!!!!
• Jij had toch alles in de auto gelegd?

Ik gok dat ik er minstens vijf ga scoren. 

Onderweg begint het vreselijk te regenen. Bij Toulon is het zelfs noodweer. De regen valt met bakken uit de hemel. Heel fijn weer om straks een tent op te zetten. Maar we hebben geluk, want als we op de camping aankomen is het droog. We zetten de tent op - ik laat in het midden hoeveel bingopunten ik scoor - en zie hier na een tijdje onze tent.

Nauwelijks zitten we op onze stoelen uit te puffen - vooral ik-  van het zware werk, als het begint te regenen. Snel alle spullen in onze voortent gezet en daar zitten we nu. Terwijl de regen op de tent tikt, moet ik opeens aan een gedicht van Slauerhoff denken.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,

Nooit vond ik ergens anders onderdak;

Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,

Een tent werd door den stormwind meegenomen.

Dat laatste zie ik nog wel gebeuren.