Donderdag 9 september 2021: op weg naar Arles

Vandaag staat er weer een reisdag op het programma. Omdat we niet het hele eind naar onze volgende camping in één dag willen rijden, hebben we een tussenstop uitgezocht. De keuze is daarbij op Arles gevallen. Niet alleen naar Rome leiden meerdere wegen maar ook naar Arles. De snelste is een route die voornamelijk via autoroutes gaat. Een langzamere maar wel een aanmerkelijk kortere route (400 km in plaats van 500 km) is er eentje die vooral via lokale D-wegen gaat en die ook nog eens enkele natuurgebieden doorkruist. Die route lijkt ons mooier.

Voordat we op pad kunnen, moeten we nog wel eerst de auto inpakken. Eventjes lijkt het er op dat we dit veel efficiënter gedaan hebben dan thuis, want er is opeens ruimte over in de kofferbak. Een controlerondje door de stacaravan leert dat de twee slaapzakken nog op bed liggen. Terwijl ik deze in de auto leg en Marianne binnen nog even de stacaravan schoon veegt, klinkt er een afgrijselijke gil uit de stacaravan. Marianne ziet opeens een grote spin.

Ik heb de foto maar even op zijn grootst gezet want anders zie je hem niet,  maar eigenlijk stelt het beestje niks voor vind ik, al denkt Marianne daar anders over. De dapperste van ons gezelschap - ik dus - pakt de bezem om het beestje naar buiten te begeleiden. Vlak voordat ik hem naar buiten wil vegen, zie ik dat op deze route Marianne haar schoenen staan. Ik zet die eerst maar even opzij, want anders gaat ze ook nog moeilijk doen over een spin in haar schoen.

Even na tien uur rijden we van de camping af. Via een klein stukje autosnelweg en wat mooie D-wegen belanden we in de buurt van Figeac, waar we even heen rijden om te tanken. 

Onderweg over een D-weg.

En nog één van de vele D-wegen.

Onze navigatiedame wijst ons in Figeac naar een Total-pomp waar we tanken, maar in plaats van ons weer terug te leiden naar de weg waar we op reden, bedenkt ze dat het korter is om geen D-weg te pakken maar een weggetje dat zo smal is dat die weg eigenlijk een G-weg of wel een geitenpaadje zou moeten heten. Voor de zekerheid zetten we Google Maps aan en volgen de aanwijzingen van dat ding op totdat we weer op een bredere D-weg zitten.

Daarna geven we onze dame weer de kans, maar ze heeft haar dag niet. Zo weet ze op een gegeven moment heel zeker dat een deel van de weg onbegaanbaar is.

Omdat alle andere auto's wel doorrijden, doen we dat echter ook maar. Het blijkt dat er een nieuw stuk weg is aangelegd dat onze dame niet kent. Enfin na zo'n 200 kilometer rijden over D-wegen en een enkel geitenpaadje dus plus twee een keer stop bij een picknicktafel, besluiten we om de rest van de route toch maar grotendeels via autowegen te doen. Anders wordt het een wel erg lange rit.

De eerste picknickplaats in Decazeville bestond uit één picknicktafel en een hypermodern toiletgebouwtje. Je zal het maar pal voor je huis hebben staan.

Onze tweede picknickplaats, de picknicktafel verstopt achter een boom.

Fotografeer je de boel vanaf de andere kant van de boom, dan zie je onze auto verstopt staan achter de boom. Onze auto is niet zo goed in verstoppertje spelen.

Net als we de snelweg zijn opgereden, zien we een aankondiging voor tolpoortjes. We maken ons klaar om een kaartje te pakken, maar er dient afgerekend te worden. Verbaasd houden we onze creditcard voor het apparaat. Klopt dit wel? Hebben we soms in de verkeerde rij gestaan? Nee toch? We staan in een rij met een groene pijl - 'groen is goed' is ons ezelsbruggetje bij tolstations. Hoe weet het ding nu waar we de snelweg zijn opgereden? We kunnen niet goed zien, hoe hoog het bedrag is dat wordt afgeschreven, Marianne denkt negen euro gezien te hebben, ik zelfs elf euro, maar misschien is het maar 1 euro tien. Thuis maar even nakijken. Het blijkt in ieder geval dat de rest van de snelweg naar Montpellier tolvrij is. Dus het kan ook zijn, bedenken we achteraf, dat we vooruit hebben betaald.

Het tolstation waar we dachten een kaartje te moeten maken maar in plaats daarvan moesten betalen.

Uiteindelijk rijden we om half zes Arles in. We zien al snel onze IBIS, maar om de toegang naar het hotel te vinden, is een crime. Onze navigatiedame stuurt ons een weggetje op waarbij we direct in een heuse achterachterstandsbuurt belanden - dat twee keer achter is hier geen typefout. Snel keren we om, blij dat we hier weer uit zijn. We rijden om het hotel heen, maar het is helemaal met hekken omgeven. Nergens een ingang te zien. We proberen een ander dubieus weggetje en belanden dan bij een groot dicht hek van de parkeerkeerplaats van het hotel. Helemaal rechts op een paal zie ik opeens een knop en een klein cameraatje. Ik stap uit en als ik op de knop heb gedrukt schuift het hek opeens open. We rijden naar binnen en achter ons sluit het hek weer. Ik ben bang dat we bij een soort Hotel Californië zijn beland. "You can check-out any time you like, But you can never leave!" Waarschijnlijk dient het hek en alle beveiligingsmaatregelen om de auto's van de gasten te beschermen.

Afgezien van het probleem om binnen te komen - we vragen de receptionist nog waarom er geen bordje bij de afslag naar het hotel staat; dat weet hij niet - is er niks mis mee met het hotel. Nette kamer, mooi zwembad en je kan er lekker eten. Wel kunnen ze iemand gebruiken die een beetje Engels kent. Eerst krijgen we een menukaart in het Frans maar als de ober ziet dat we daar een beetje moeite mee hebben, brengt hij een Engelstalige menukaart. Zien we op de Franse menukaart een groen gazpachosoep staan met komkommer en avocado, in de Engels menukaart is avocado vertaald in 'lawyer'. Tip, ben je een advocaat, boek dan niet dit hotel. Voor je het weet beland je in de soep.

Arles is de stad waar Vincent van Gogh vanaf februari 1888 veertien maanden heeft verbleven. Hij schilderde er een aantal schilderijen die later beroemd zijn geworden, waaronder een sterrennacht boven de Rhône. 

Op onze hotelkamer heb ik ook even een soortgelijke tekening gemaakt, zodat ik later kan zeggen dat Vincent van Gogh en ik allebei in Arles aan hetzelfde onderwerp hebben gewerkt.

Mijn versie is nog niet helemaal klaar. Ik moet hem nog inkleuren. Overigens zoiets als Vincent van Gogh en ik nu hebben, dat heb ik ook met de popgroep U2. Wist u dat we allebei (U2 en ik) hebben opgetreden in 'Het Paard' in Den Haag? Oké, niet tegelijkertijd: U2 in 1981 als onbekend bandje, ik in 2004 als voetbaldeskundige in een panel bij de EK-wedstrijd Nederland - Duitsland. 

Tot zover deze les hoe je van een reisdag waarbij weinig gebeurt toch een eindeloos voortdurend verhaal kan maken.