Maandag 6 september 2021: rondje Dordogne

Een beetje vakantie wordt natuurlijk tot in de puntjes voorbereid. Het internet wordt afgestruind op pareltjes -  "de mooiste plekjes, stadjes & bezienswaardigheden" - en reviews worden gelezen - 'De Dordogne is idyllisch maar enorm warm. Ook is hier veel sprake van onweer." Maar deze keer niet. Niks op internet opgezocht, alleen snel een gidsje van 25 jaar geleden in de koffer gegooid, uit de tijd dat we hier waren toen de kinderen nog klein waren. Zie hier onze hele voorbereiding. 

Marianne, gezien haar naam uiteraard onze reisleidster in Frankrijk, bekijkt 's morgens bij de koffie het gidsje en stelt dan voor om route 3 te nemen - 

"Uit het boekje"

"Deze tocht, en dan vooral het eerste stuk, is een van de mooiste van de Dordogne. Grote, ruige rotspartijen worden afgewisseld door kleine dorpjes en talloze kastelen," aldus het boekje. Kijk, zulke tips vind je niet op internet. 

We gaan op pad. Het kost ons de nodige moeite om de D704, de eerste weg van de route, te vinden, maar eenmaal daarop beland, is het vooruit met de geit. Sorry auto, vooruit met de auto. Het eerste plaatsje waar we stoppen is Carsac-Aillac, waar een alleraardigst kerkje staat. "een bescheiden maar prachtig geelstenen kerkje" aldus ons reisgidsje. 

Na een tussenstop voor het uitzicht bij de Cingle de Montfort - het vertaalprogramma op de laptop vertaalt 'Cingle de Montfort' als 'Cingle de Montfort'  - belanden we in La Roque Gageac. Volgens het gidsje valt dit dorp 'geregeld in de prijzen als het mooiste dorp van Frankrijk'. Of dat zo is, weet ik niet. Wel weet ik dat het vermoedelijk het drukste dorp van Frankrijk is. Het is er echt ongelooflijk druk. We besluiten om het maar links te laten liggen wilde ik schrijven, maar het is eigenlijk rechts te laten liggen. (Het ligt aan de rechterkant van de weg.) Heel eerlijk gezegd ziet het dorpje er niet anders uit dan vele andere Franse dorpjes, maar wie weet wat voor een verborgen schoonheid we gemist hebben.

Onze volgende stop is Beynac. Daar ligt hoog bovenop een rots een kasteel. Dat hebben we ooit eens bezocht toen de kinderen nog klein waren. Je kon er met de auto via steile weggetjes heen rijden en dan vlakbij het kasteel de auto parkeren. We besluiten het kasteel opnieuw te bekijken. Dat hebben we 25 jaar geleden weliswaar ook al eens gedaan, maar op een gegeven moment moest toen de oudste dochter - ik geloof dat ze toen drie was - opeens heel nodig plassen. Er was nergens een wc te vinden in het kasteel en hoewel ze al wel zindelijk was, ging er toch iets mis. Er lag opeens een rare vochtplek in één van de duistere gangen. Dan slenter je vervolgens niet echt meer op je gemak verder door het kasteel. 

Na het gebeuren in de jaren negentig heeft men in het kasteel een extra toilet toegevoegd, waar je op je gemak kan zitten. 

Echter, we lopen - nou ja rijden - tegen een probleem aan. We zien nergens meer de weg naar de parkeerplaats boven bij het kasteel. Huh? Hebben ze die weg gehaald? Dan moet je nu de hele klim lopend doen. Zuchtend parkeren we de auto en beginnen we aan de klim. 

   

Puffend en zwetend - in de smalle steegjes moet je ook nog verplicht een mondkapje dragen - bereiken we uiteindelijk het kasteel en dan beleven we een Laurel en Hardy momentje. Er is een beroemde korte Laurel and Hardy film uit 1932 - 'The Music Box' - waarin ze een piano moeten verhuizen. Aangekomen bij het adres blijkt het huis bovenaan een lange trap te liggen, waarna er een eindeloze sjouwpartij volgt om de piano boven te kijken. Wanneer ze uiteindelijk na de nodige miskleunen boven zijn, zien ze dat ze er ook met de auto heen hadden kunnen rijden.

Als wij eindelijk boven zijn, zien we de dat de parkeerplaats er nog steeds is. Hij staat half leeg, dus er was plaats genoeg voor onze auto. Nee hè. Als we later het dorp uitrijden zien we wel het bord richting deze parkeerplaats.

Voordat we het kasteel bezoeken, gaan we eerst lunchen. Onze QR codes worden gecheckt en we mogen naar binnen. Daarna op weg naar het kasteel. Het is gerestaureerd na ons vorige bezoek. Of het daardoor komt of door een slecht geheugen weet ik niet, maar veel herken ik niet meer. Zo dacht ik dat er ergens een groot slingerwapen stond, maar dat zie ik nergens meer staan. Wat wel is gebleven zijn de schitterende uitzichten vanaf het kasteel. Richard Leeuwenhart schijnt hier één van de eerste Engelse toeristen te zijn geweest.

 

Na het bezoek maken we het rondje af en zoeken we vervolgens in Sarlat een grote supermarkt. Volgens onze navigatiedame zit er geen Intermaché maar wel een Carrefour en die voldoet ook. We doen de nodige boodschappen. Als we bij de kassa staan, begint een Fransman voor ons een heel verhaal tegen ons te houden. Ik kan er weinig van volgen. Mark Twain zou zeggen: "Wat jammer dat de Fransen hun eigen taal zo slecht spreken." Ik meen iets te verstaan van snelkassa. Tijdens zijn betoog zet hij ondertussen zijn boodschappen op de lopend band, althans dat wil hij doen, maar een grote pot met mayonaise belandt naast de band en valt in duizenden stukjes uiteen. We kiezen dus maar voor de kassa ernaast.

Rijden naar de camping is weer net zo'n groot probleem als een dag eerder. De navigatiedame stuurt ons ergens de verkeerde kant op en leidt ons vervolgens langs allerlei smalle C-weggetjes via een enorme omweg naar de camping. Op een gegeven moment zegt ze 'bestemming bereikt'. Oh ja, waar dan? We staan in the middle of nowhere. We rijden nog maar wat door en opeens zien we verderop het bordje van de camping. Zo, we zijn er weer.