Toch nog even twee weken op vakantie naar Frankrijk. Met een tent zelfs. Kamperen in Zuid-Frankrijk, oké eerst nog even een paar dagen in de Dordogne in een volledig ingerichte stacaravan van Eurocamp. Met last minute aanbiedingen e.d. kostte dat 42 euro per nacht, een campingplaats voor een tent 36 euro, die 6 euro extra per nacht heb ik daar wel voor over.
Nu hebben we wel twee kleine tentjes - van onze vakantie in 2017 toen we met de kinderen naar Amerika waren voor de zonsverduistering - maar no way dat ik daar twee weken in ga kamperen. Geen kamperen dus sprak ik triomfantelijk. Dus, bedacht Marianne, dan kopen we een grotere tent: een tunneltent waar je in kan staan. De jongste dochter vond dat ook een heel goed idee. Dat zij daar ook enig belang bij had - ze ging samen met wat vriendinnen kamperen en had een tent nodig - speelde bij die mening vermoedelijk ook een rol. Anyway, tent gekocht, die aan de dochter mee gegeven, kletsnat teruggekregen, gedroogd en wij waren klaar voor onze kampeervakantie.
Ik zal u niet vermoeien met allerlei kampeerspullen die op het laatste moment nog gekocht moesten worden - zelfs op de avond voor vertrek - een vriendin van Marianne zei: 'Hebben jullie wel zo'n verloopstekker? Wat? Heb je voor Frankrijk een verloopstekker nodig? Ook nog even bij de buren langs om te vragen of zij voor de post en de planten wilden zorgen. Wat bleek, zij gingen ook net in dezelfde periode twee weken naar Frankrijk. Maar hun kinderen zouden wel voor de post en de planten kunnen zorgen, al moesten we ten aanzien van de planten de lat niet te hoog leggen. Zijzelf hadden vooral Sanseveria's en zelfs die overleefden lang niet altijd de verzorging door de kinderen. Enfin, toch de sleutel toevertrouwd. Alle spullen in onze nieuwe Kia Niro gestopt - dat was passen en meten; goh die kofferbak is toch kleiner dan gedacht - en hoppa op weg naar Frankrijk.
 |
| Dit moet systematischer kunnen |
Toen we weg reden, zagen we dat de buren nog aan het inpakken waren. Ha, wij liggen mooi voor. De navigatie aangezet op een Ibis hotel bij New Orleans en there we go! In Nederland reed alles vlot door, Antwerpen was wel wat drukker. Vlak voor de grens met Frankrijk hielden we even een koffiestop en daarna verder richting Frankrijk. Zelf nemen we meestal de rondweg om Lille heen, maar ons navigatiesysteem loosde ons door Lille heen, want dat was sneller dacht zij - we hebben een vrouwenstem die ons aanwijzingen geeft - dan buiten om. Of dat inderdaad zo was, weten we niet, want zo'n ding evalueert zich niet. "Sorry die andere weg was toch vlotter geweest." zal je haar nooit horen zeggen. Ons vorig systeem zei wel eens "Ondanks deze vertraging is dit toch de snelste weg."
In Frankrijk sloegen we de eerste Aire over en kozen we voor de twee Aire om te gaan lunchen. Nadat we ons eigen meegenomen boterhammetjes op hadden, hoorden we opeens een bekende stem achter ons. "Marianne?" vroeg die stem. We draaiden ons om: daar stonden de buren. We hadden niets afgesproken. Het was puur toeval.
Even later gingen we weer op pad via de A1 naar Parijs. De eerste tolpoort is altijd even spannend. Accepteert hij onze creditcard? Oui, en doorrijden maar. Aangekomen bij Parijs gaf de navigatiedame aan dat we de Boulevard Périphérique moesten nemen. Onze ervaring is dat de Francilienne - dat is de wat grotere rondweg om Parijs heen - beter doorrijdt; oké, hij is wel langer, maar we besloten om de adviezen van de dame te volgen. Nou, dat hebben we geweten, de juffrouw deed echt haar best om telkens de snelste weg te vinden. Op een gegeven moment suggereerde ze zelfs even om van de BP af ge gaan, dan twee kilometer een lokale weg te nemen en dan weer terug te keren naar de BP. Was sneller. "Houd rechts aan" kondigde ze aan. Heel fijn als je net links rijdt. Tegen de tijd dat we er waren, had ze bedacht dat het toch weer sneller was om wel de BP te vervolgen. "Houdt links aan" riep ze. Enfin om een lang verhaal kort te maken, wat niet kan want het is al lang, we kwamen redelijk snel door Parijs heen en konden onze weg naar Orléans vervolgen waar we een overnachting in een IBIS hotel hadden gepland. Zorgvuldig uitgezocht door mij op internet. Marianne heeft een voorkeur voor Novotel, maar deze was 40 euro goedkoper en lag ook nog eens beter. En had ook nog eens een stuk of tien laadpalen voor Tesla's! Oké, wij rijden geen Tesla.
Om een uur of vijf kwamen we daar aan. We moesten eerst onze Corona-QR-code - we zijn beiden ingeënt - laten zien en kregen toen de kamersleutel mee. In het hotel zelf moest iedereen met een mondkapje op lopen. De kamer was zoals je kan verwachten van een IBIS kamer. Netjes, al zaten er wel vlekken op het vloerkleed. Oké, dat is niet waar. Op internet klaagde één van de gasten over de vlekken op het vloerkleed, waarop de hevig verontwaardigde eigenaar opmerkte dat het geen vlekken waren maar het patroon van het tapijt was.'
 |
| Die zwarte dingen op de vloerbedekking zijn geen vlekken maar vormen een soort motief. Niet elke hotelgast begrijpt dat |
's Avonds aten we in het hotel, de keuze was niet reuze maar de kwaliteit was goed. Marianne heeft haar oesterzwammenkweekset mee genomen - die stond op het punt om uit te lopen - en die moest beslist mee. Voor meer daarover zie haar eigen blog (hier). De kweekset werd voorzichtig uit de auto gehaald en op de kamer gezet. Ik kreeg uitdrukkelijke instructies om daar uiterst voorzichtig mee om te gaan.
 |
| Links proberen twee kleine paddestoelletjes uit de kweekset te ontsnappen |
Ik zie ons nog wel ergens in Frankrijk worden aangehouden in verband met het bezit van hallucinerende paddenstoelen. Nee meneer de agent, dat zijn oesterzwammen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten